Σαμπριέ, Αλεξίς Εμμανουέλ

(Chabrier). Γάλλος πιανίστας και συνθέτης (Αμπέρ, Ωβέρν 1841 – Παρίσι 1894). Σε ηλικία 15 ετών εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου, σπούδαζε νομικά, υπηρετούσε συγχρόνως ως υπάλληλος σε υπουργείο. Αργότερα σχετίστηκε με κύκλους πρωτοποριακών ποιητών και ζωγράφων και -στον τομέα της μουσικής - με την ομάδα του Σεζάρ Φρανκ, όπου γρήγορα αναδείχτηκε σε λαμπρό πιανίστα. Από το 1822 ασχολήθηκε μόνο με τη μουσική και έγινε βοηθός του μεγάλου διευθυντή ορχήστρας Σαρλ Λαμουρέ (1834-1899) εγκαινιάζοντας μαζί του μια σειρά συναυλιών με βαγκνερική μουσική. Είχε έτσι την ευκαιρία να εκδηλώσει εκτός από το μουσικό ταλέντο του, και αξιόλογες αγωνιστικές ικανότητες στην προσπάθειά του να διαδώσει το είδος της μουσικής που, ήδη με τον Μπωντλαίρ, ονομάστηκε «μουσική του μέλλοντος». Υπήρξε, πράγματι, η μεγάλη εποχή του Βάγκνερ, που κινητοποίησε σε εχθρικά στρατόπεδα μουσικούς και ανθρώπους των γραμμάτων της παλιάς και της νέας φρουράς. Όχι από τους τελευταίους, ο Σ. μπήκε στη διαμάχη αυτή με τη δροσερή φαντασία των συνθέσεων του για ορχήστρα (Ισπανία, και Χαρούμενη πορεία), και για πιάνο (Φανταστική μπουρέ) στις οποίες υπάρχουν πολλά ενδεικτικά στοιχεία της αναγέννησης του παλιού γαλλικού μουσικού ρομαντισμού. Τον πλούτο του λαμπρού ταμπεραμέντου του αποκαλύπτουν μερικές κωμικές όπερες, όπως Το άστρο και Ο βασιλιάς χωρίς να το θέλει, και οι δύο του 1887. Η όπερα Γκουεν-τολίν (1886) δεν έγινε δεκτή από την (Όπερα του Παρισιού), επειδή ήταν πολύ επηρεασμένη από τη μουσική του Βάγκνερ.